A2 Maastricht

Via het geocommunicatieproject van Geo-Impuls heeft de projectleiding van de Groene Loper (de A2 tunnel onder Maastricht) nog eens kritisch gekeken naar de bouwcommunicatie, specifiek gericht op risicocommunicatie en hinder.

De doelstelling van het communicatieproject was om binnen de gehele projectorganisatie (zowel opdrachtgevers als opdrachtnemers) een gedragen beeld te krijgen van de geotechnische risico’s en de manier waarop men over die risico’s met de buitenwereld communiceert. Het nastreven van transparantie over risico’s, het tonen van omgevingssensitiviteit en het bouwen aan vertrouwen waren daarbij de uitgangspunten. Daarnaast ondersteunde Geo-Impuls dit project middels de 'observational method', een methode om geotechnische risico’s beter te kunnen beheersen.

Geotechnisch stoplicht

Het geocommunicatieproject heeft in drie workshops in een team van interne betrokkenen en externe professionals uit de geoechniek, communicatie en omgevingsmanagement, eerst een zogeheten ‘geotechnisch stoplicht’ samengesteld: welke ondergrondgerelateerde risico’s zijn rood, welke oranje en welke groen? Meer hierover is terug te vinden in de door de werkgroep gepubliceerde Leidraad Geocommunicatie.

Wat vindt de omgeving

Er is gekeken op welke manier de omgeving van het project aankijkt tegen risico’s, welke ervaringen en verwachtingen men heeft ten opzichte van hinder, hoe men de huidige communicatie vanuit het project ervaart en op welke manier men in de toekomst geïnformeerd wil worden. Daarnaast is onderzocht hoeveel vertrouwen men heeft ten opzichte van het project en het projectteam.

Omgevingsmonitoring

Aangezien het project nog geen structurele vorm van omgevingsmonitoring had, werd dit traject aangepakt om hier meteen een begin mee te maken. Ook is geanalyseerd welke risico’s nu onderbelicht zijn in de communicatie. Er is gesproken over de keuzes die een rol spelen bij het communiceren over hinder en risico’s: hoever wil je daarbij gaan? Ga je actief het volledige spectrum van risico’s communiceren in combinatie met de beheersmaatregelenm, of slechts een beperkt aantal van de meest waarschijnlijke risico’s? Laat je de monitoring zien of ook de ’what if’ scenario’s? Met welke risico’s ga je actief naar buiten om risicobewustzijn te bevorderen?

Aanpak voor risicocommunicatie

Ook de vorm is van belang. Hoe kunnen we communicatiemiddelen en methoden ontwikkelen die de risicocommunicatie integreren in het normale communicatie- en bouwproces? Welke specifieke middelen zijn gewenst voor communicatie van beheersmaatregelen? Er bleek daarnaast geen structurele vorm van stakeholdermanagement te zijn. In dit traject is een begin gemaakt om ook hier vorm aan te geven. Op basis van al deze input had het projectteam een aanpak voor risicocommunicatie neergezet, waar zowel vanuit technisch oogpunt als vanuit een omgevingsmanagements- en communicatieperspectief draagvlak voor was.